Zonnestormen kunnen de walvisnavigatie in de war brengen en ervoor zorgen dat ze zich waarschijnlijker zullen stranden
De grijze walvis is het 10e grootste wezen dat vandaag leeft, en de 9 wezens groter dan het zijn ook allemaal walvissen. Grijze walvissen staan bekend om hun epische migratieroutes, die soms meer dan 16.000 km (10.000 mijl) afleggen op hun heen-en terugreis tussen hun voedselgebieden en hun broedplaatsen. Onderzoekers hebben geen volledig begrip van hoe walvissen deze grote afstanden navigeren, maar er zijn aanwijzingen dat het magnetisme van de aarde er iets mee te maken heeft.
Er zijn aanwijzingen dat veel verschillende wezens het magnetisme van de aarde gebruiken om te navigeren. Dat vermogen wordt magnetoreceptie genoemd en stelt organismen in staat magnetische velden waar te nemen en hun richting, hoogte en locatie uit die velden af te leiden. Wetenschappers zeggen dat er twee hypothesen zijn om magnetoreceptie te verklaren.
Het magnetische veld en de elektrische stromen in en rond de aarde genereren complexe krachten die een onmetelijke impact hebben op het dagelijks leven. Krediet: ESA/ATG medialab
De eerste zijn cryptochromen , een type eiwit dat gevoelig is voor blauw licht. Ze zijn betrokken bij het reguleren van circadiaanse ritmes en kunnen het schepsel ook helpen magnetische velden te voelen. Er zijn aanwijzingen dat cryptochromen in vogelogen hen helpen zich magnetisch te oriënteren tijdens het migreren.
De tweede hypothese houdt in: clusters van ijzer , die sterk magnetisch is en veel voorkomt in de aardkorst. Wetenschappers weten dat verschillende soorten trekvogels clusters van ijzer in hun snavels hebben. Hoewel de exacte functie van die clusters niet wordt begrepen, zeggen sommige onderzoekers dat er 'overweldigend gedragsbewijs' is dat verschillende soorten magnetoreceptie gebruiken om 'nuttige informatie uit het aardmagnetische veld te extraheren'.
Grijze walvissen gebruiken navigatie om lange afstanden af te leggen, en het is waarschijnlijk dat ze daarvoor, althans gedeeltelijk, afhankelijk zijn van magnetoreceptie. Een nieuwe studie suggereert dat zonnestormen, en hun effect op de aarde, hun navigatie kunnen verstoren. Volgens die studie kunnen deze stormen ertoe leiden dat walvissen zelf stranden.
Grijze walvissen migreren tussen het schiereiland Baja en Alaska. Afbeelding tegoed: NOAA
Jesse Granger, een afgestudeerde student aan de Duke University in biofysica , leidde de studie. Het artikel is getiteld 'Grijze walvissen stranden vaker op dagen met verhoogde niveaus van atmosferisch radiofrequent geluid.' Het is gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology en omvat co-auteurs Lucianne Walkowicz, Robert Fitak en Sonke Johnsen.
Granger wijst er in haar paper op dat er meerdere redenen kunnen zijn waarom walvissen zelf stranden. Sonar zou hun navigatiegevoel kunnen verstoren, gifstoffen in het water zouden een rol kunnen spelen, en sommige onderzoekers hebben zich zelfs afgevraagd of andere walvissen zelf op het strand liggen wanneer een van hun pod aan de kust is gestrand en in nood verkeert. Maar Granger keek naar gegevens over het stranden van walvissen die 31 jaar teruggaan om te zoeken naar een verband tussen het stranden van walvissen en zonnestormen.
Granger keek ook naar gegevens over zonnevlekkenactiviteit. Zonnevlekken hebben een sterke correlatie met zonnestormen. Zonnestormen, zoals de meeste lezers van Universe Today zullen weten, zijn verstoringen op de zon die grote hoeveelheden materiaal de ruimte in kunnen sturen, soms op de aarde. Ze kunnen de magnetosfeer van de aarde beïnvloeden, waardoor de vorm en kenmerken tijdelijk veranderen. Ze veroorzaken ook veel radiofrequentie-interferentie. Granger wilde weten of er een verband was tussen zonnevlekken en de zonnestormen die ze kunnen veroorzaken, en bekende strandingen van walvissen.
Zonnevlekken zijn donkere gebieden op het oppervlak van de zon die koeler zijn dan de omliggende gebieden. Ze vormen zich waar magnetische velden bijzonder sterk zijn en zijn de bron van zonnestormen en coronale massa-ejecties. Afbeelding: NASA/SDO/AIA/HMI/Goddard Space Flight Center
Er is onderzoek dat een verband aantoont tussen: zonnevlekken en gestrande potvissen , maar Granger wilde dieper graven in haar onderzoek. Ze keek naar grijze walvissen omdat hun trekroutes lang zijn en ze de neiging hebben om kustlijnen te volgen in plaats van open oceanen over te steken. Doordat ze zo dicht bij de kustlijn liggen, kunnen eventuele navigatiefouten hen naar het strand leiden.
Granger nam NOAA-gegevens (National Oceanic and Atmospheric Administration) op van strandingen van grijze walvissen die 31 jaar teruggaan, van 1985 tot 2016, en verwijderde alle plaatsen waar de walvissen duidelijk ziek of gewond waren. Ze verwijderde ook walvissen die ondervoed waren of verstrikt raakten in netten. Dat leverde haar 186 gevallen op van gezonde grijze walvissen die zelf strandden. Zoals de krant zegt: 'Hoewel de multifactoriële aard van strandingen variatie aan deze dataset toevoegt, veronderstellen we dat het isoleren van gezondere walvissen een efficiëntere methode is om navigatie-effecten te bestuderen.'
Ze vergeleek die 186 strandingen met gegevens over zonneactiviteit en filterde andere mogelijke factoren, zoals seizoenen, voedselovervloed en oceaanomstandigheden, eruit. Ze ontdekte dat grijze walvissen 4,3 keer meer kans hadden om zelf op het strand te komen wanneer een zonne-uitbarsting de aarde trof.
Massale coronale massa-ejectie op de zon. Deze uitstoot kan de magnetische velden van de aarde vervormen en een toename van radiofrequentie-interferentie veroorzaken. NASA / SDO / J. majoor.
Granger denkt niet dat het de magnetische storing zelf is die ervoor zorgt dat de walvissen zelf stranden, hoewel de stormen het magnetisch veld van de aarde kunnen verstoren. Zonnestormen veroorzaken ook een toename van breedband RF-ruis. Ze denkt dat de strandingen komen door al die RF-interferentie. Volgens haar zou al die interferentie het navigatiegevoel van een walvis kunnen overweldigen.
Dus in plaats van dat de zonnestorm het magnetische veld vervormt en de walvissen onjuiste informatie geeft, kan de RF-interferentie overweldigend zijn of hun vermogen om magnetisch gearchiveerde informatie te verzamelen verstoren. Dit is vergelijkbaar met de manier waarop krachtige zonnestormen onze eigen communicatiesystemen zoals satellieten kunnen overweldigen.
Helaas helpt deze studie ons niet om te beantwoorden hoe walvissen magnetoreceptie gebruiken om te navigeren, hoewel het het geval van walvismagnetoreceptie wel versterkt. Maar het is misschien niet de enige methode die ze gebruiken om te navigeren.
'Een correlatie met zonne-radioruis is echt interessant, omdat we weten dat radioruis het vermogen van een dier om magnetische informatie te gebruiken kan verstoren', zei Granger in een persbericht. 'We proberen niet te zeggen dat dit de enige oorzaak van strandingen is', zei Granger. 'Het is maar één mogelijke oorzaak.'
Een grijze walvis breekt aan. Door Merrill Gosho, NOAA – http://www.nmfs.noaa.gov/pr/species/mammals/cetaceans/graywhale.htm, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid =37535701
De conclusie van het artikel zelf schetst de resultaten duidelijk. 'Er is een geschiedenis van onderzoek naar correlaties tussen zonneactiviteit en migratiegedrag [ 9 , 10 ]; onze studie is echter de eerste die mogelijke mechanismen onderzoekt die deze correlatie mediëren door geofysische parameters te onderzoeken die worden beïnvloed door zonnestormen. We ontdekten met name dat deze relatie het best kan worden verklaard door toename van RF-ruis in plaats van veranderingen in het magnetische veld.'
Hoewel dit onderzoek aantoont dat het misschien RF-ruis is in plaats van magnetische velden die ervoor zorgen dat walvissen zelf stranden, is het nog meer bewijs dat grijze walvissen magnetoreceptie gebruiken om te navigeren. 'Deze resultaten komen overeen met de hypothese van magnetoreceptie bij deze soort, en suggereren voorlopig dat het mechanisme voor de relatie tussen zonneactiviteit en levende strandingen een verstoring is van het magnetoreceptiegevoel, in plaats van vervorming van het aardmagnetische veld zelf', zegt de krant. .
Granger houdt zich echter ook voorzichtig aan de kenmerkende voorzichtigheid die centraal staat in de wetenschap. 'Dit onderzoek is geen sluitend bewijs voor magnetoreceptie bij deze soort, en verder onderzoek is nog steeds nodig om het mechanisme te bepalen voor de toename van strandingen onder hoge RF-ruis', zegt ze in de conclusie.
Het stranden van walvissen kan, zoals veel dingen in de natuur, meerdere oorzaken hebben en er kunnen meerdere manieren zijn waarop magnetisme een rol speelt. Onderzoek uit 1986 toont aan dat walvisstrandingen vaker voorkomen in de buurt van kustgebieden met magnetische minima, wat ook de argumenten voor magnetoreceptie van walvissen versterkt. Die studie toonde aan dat sommige walvissen lijnen van magnetische minima kunnen volgen en magnetische gradiënten kunnen vermijden.
Wat de details ook blijken te zijn, dit onderzoek toont de onlosmakelijke link aan tussen de zon en het leven op aarde, en hoe die link dieper kan zijn verankerd dan sommigen van ons dachten.
Meer:
- Persbericht: Zonnestormen kunnen het navigatiegevoel van walvissen verstoren
- Onderzoeksdocument: Grijze walvissen stranden vaker op dagen met meer atmosferische radiofrequentieruis
- Wikipedia-invoer: Magnetoreceptie